'Hoor je de kogels die naar mijn vader zoeken?' Ibrahim Selman vertelt zijn verhaal.

'Hoor je de kogels die naar mijn vader zoeken?' Ibrahim Selman leest tijdens het interview een zin voor uit zijn gedichtenbundel. Nog altijd probeert de zoon de fluisterende stem van zijn vader tot zwijgen te brengen want die vader heeft hem, de zoon, namelijk een onmogelijke opdracht gegeven voordat hij stierf. Een opdracht die te zwaar op zijn schouders drukt. Maar toch, maar toch, heeft zijn vader ook, lang nadat hij gedood werd, zijn zoon als het ware 'opgezocht' in een droom. Een soort van verzoening? Een ontlasting van een te zware taak?
Maar hoe begint het interview? Wel, een klein jongetje overleeft een massamoord en vlucht weg met de foto van zijn vader in zijn handen.' Ik vraag aan filmmaker Ibrahim Selman tijdens ons interview wie dit jongetje is, hijzelf of zijn vader?
in dit beklijvend interview vertelt Ibrahim hoe de stem van zijn vader, zo veel jaren na zijn dood, in hem blijft fluisteren. Ibrahim koos om niet bij het verzet tegen Saddam Hoessein te gaan, zoals zijn vader deed. In plaats daarvan streed hij met de pen maar moest vluchten. Hij komt in Nederland terecht en schrijft gedichten over zijn vader. Als hij een zin uit zijn gedichten leest, 'Hoor je hoe de kogels naar mijn vader zoeken? voel je het heimwee naar zijn vader dat hem niet loslaat.
'Wiens schuld is het dat je vader op een gewelddadige manier omkwam, is het Gods schuld?' vraag ik hem. Selman denkt na, aarzelt... Hoe kan je geweld stoppen? Of is het niet te stoppen? Is het een 'aangeboren eigenschap', zoals hij zegt?
Even verder in onze wandeling spreekt hij over het graf van zijn vader en hoe hij niet kon huilen. Waarom niet? Wat houdt hem tegen, nog steeds? Is er uiteindelijk verzoening gekomen of blijft zijn vader fluisteren in zijn oor? Of heeft zijn vader hem net bevrijd door naar hem toe te komen in die droom? Een beklijvend interview!
https://www.youtube.com/watch?v=1K8tKtd_oWg